Η Κόκα Κόλα περιείχε κοκαΐνη

Κοκαΐνη – κόκα κόλα

Ισχυρισμός: η Κόκα Κόλα περιείχε κοκαΐνη

Θέση: Σωστό

Καταγωγές: η Κόκα Κόλα ονομάστηκε έτσι το 1885 εξαιτίας των 2 «θεραπευτικών» συστατικών της: εκχύλισμα φύλλων κόκας και καρπούς κόλας (τροπικό Αφρικάνικο δέντρο που παράγει ένα καρπό που μοιάζει με καρύδι). Η ακριβής ποσότητα της κοκαΐνης που χρησιμοποιήθηκε αρχικά για την παρασκευή της είναι δύσκολο να υπολογιστεί, αλλά το ποτό αναμφίβολα περιείχε κάποια ποσότητα αρχικά. Ο Φρέντερικ Άλλεν περιγράφει την αντιμετώπιση του κοινού προς την κοκαΐνη που υπήρχε, ενώ οι παρασκευαστές της Κόκα Κόλας δούλευαν για την τελειοποίηση της φόρμουλάς τους το 1891:

Οι πρώτες αναταραχές μια διεθνούς αντιδικίας έχουν αρχίσει σχετικά με τις αρνητικές πλευρές της κοκαΐνης, και οι κατασκευαστές αποκτούν αμυντική στάση απέναντι στις κατηγορίες ότι η χρήση των προϊόντων τους μπορεί να οδηγήσει στον «κοκαϊνισμό» ή στην «συνήθεια της κοκαΐνης». Η οργή ενάντια στην κοκαΐνη καταλάγιασε για λίγα χρόνια και οι Κάντλερ και Ρόμπινσον αγωνιούσαν να προωθήσουν τα υποτιθέμενα πλεονεκτήματα του φύλλου κόκας, αλλά δεν υπήρχε λόγος να ρισκάρουν την προσθήκη μεγαλύτερης προσθήκης από ένα ελάχιστο ίχνος εκχύλισμα κόκας στο σιρόπι τους. Μείωσαν την ποσότητα σε ένα μόνο ίχνος.

Επίσης ο Άλλεν εξηγεί ότι η κοκαΐνη συνέχισε να είναι συστατικό του σιροπιού για να προστατευτεί η ονομασία «Κόκα Κόλα».

Όμως ούτε ο Κάντλερ δε μπόρεσε να κάνει το απλό βήμα να εξαφανίσει το υγρό εκχύλισμα των φύλλων κόκας από τη φόρμουλα. Ο Κάντλερ πίστευε ότι το όνομα του προϊόντος του έπρεπε να είναι περιγραφικό, και ότι θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον ένα υπό-προϊόν του φύλλου κόκας μέσα στο σιρόπι (μαζί με λίγη κόλα) για να προστατεύσει το δικαίωμά του στο όνομα Κόκα Κόλα. Η προστασία του ονόματος ήταν κρίσιμης σημασίας. Ο Κάντλερ δεν είχε πατέντα για το ίδιο το σιρόπι. Ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να κατασκευάσει μια απομίμηση. Αλλά κανείς δε θα μπορούσε να βάλει την ταμπέλα «Κόκα Κόλα» πάνω σε μια απομίμηση εφόσον ο Κάντλερ θα κατείχε το όνομα. Το όνομα ήταν εκείνο που άξιζε πραγματικά, και η καταγεγραμμένη μάρκα του ήταν η μόνη του προστασία. Τα φύλλα κόκας έπρεπε να παραμείνουν στο σιρόπι.

Το ποια ποσότητα υπήρχε σε εκείνο το «ελάχιστο ίχνος» είναι αδύνατον να ειπωθεί, αλλά αυτό που ξέρουμε είναι ότι μέχρι το 1902 ήταν 1/400 ενός κόκκου κοκαΐνης ανά ουγγιά σιροπιού. Η Κόκα Κόλα δεν αφαιρέθηκε τελείως από την κοκαΐνη μέχρι το 1929, αλλά ως τότε δεν είχε μείνει παρά ελάχιστη ποσότητα του ναρκωτικού μέσα στο ποτό:

Σύμφωνα με τις μετρήσεις Υγείας, το ποσό εκγονίνης (ένα αλκάλιο μέσα στο φύλλο κόκας που μπορεί να συντεθεί για να παραχθεί κοκαΐνη) ήταν απειροελάχιστο: όχι παραπάνω από ένα μέρος ανά 50 εκατομμύρια. Στην ετήσια παραγωγή 25 περίπου εκατομμυρίων γαλονιών Κόκα Κόλας, η Υγεία ανακάλυψε, ότι μπορεί να υπήρχαν 6 εκατοστά της ουγγιάς κοκαΐνη.

Οπότε ναι, κάποτε υπήρχε κοκαίνη στην Κόκα Κόλα. Αλλά πριν βιαστείτε να ισχυριστείτε ότι η Κόκα Κόλα μετέτρεψε γενιές ολόκληρες σε τοξικομανείς σκεφτείτε αυτό: το 1885 δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο να χρησιμοποιείται η κοκαΐνη σε γιατροσόφια (ακριβώς η ιδιότητα με την οποία πρωτοκυκλοφόρησε και η Κόκα Κόλα) και σε άλλες ιατρικές αγωγές. Όταν έγινε γνωστό ότι η κοκαίνη μπορεί να είναι βλαβερή, οι φαρμακοποιοί που ως τότε χρησιμοποιούσαν την Κόκα Κόλα (πριν γίνει η τεράστια εταιρία που όλοι ξέρουμε σήμερα) έκαναν ότι μπορούσαν δυνατόν με την τεχνολογία που διέθεταν τότε να αφαιρέσουν κάθε ίχνος κοκαΐνης από το ηδύποτο. Αυτό που απέμεινε (αφού η τεχνολογία αναπτύχθηκε αρκετά ώστε να αφαιρεθεί όλη) δεν ήταν αρκετό ούτε για να κάνει μια μύγα να στριφογυρίσει.